به گزارش گروه اجتماعی"ره به ری" : بسياري از افرادي كه دست به اين‌گونه اعمال مي‌زنند، ادعا مي‌نمايند كه مصيبت امام حسين، علیه‌السلام، آن‌گونه در ايشان ايجاد حزن و اندوه مي‌كند كه آنها را از خود بي خود كرده و كنترل عقل را ازآنها مي‌گيرد، و به قول خودشان ديوانه امام حسين، علیه‌السلام، مي‌گردند و در انجام اين امور تكليفي بر آنها نيست.
جاي بسي تعجب است كه با اين ادعاها بايد جايگاه و منزلت ايشان نسبت به امام حسين، علیه‌السلام، از ائمه‌ی اطهار، عليهم‌السلام، هم بالاتر باشد، زيرا ائمه اطهار، عليهم‌السلام، با وجود اين‌كه با علم الهي خويش هميشه ناظر آن وقايع بودند، هيچ خبري از آنها به دست ما نرسيده كه اين افعال را هر چند به صورت كوچك‌تر انجام بدهند؛ و حتي امام حسين، علیه‌السلام، در شب عاشورا از خواهر خويش زينب، عليهاالسلام، مي‌خواهد تا پس از وي گريبان پاره نكند، صورت نخراشد و فرياد نكشد.(6)



اين افراد بايد بدانند قيام عاشورا، قيامي نيست كه هدف نهايي آن تحويل دادن آدم ديوانه به جامعه باشد؛ بلكه هدفي بسيار بزرگ‌تر و با ارزش‌تر در آن نهفته است و آن عزت و آزادگي براي زيستن و زندگي كردن است كه اين هدف جز با فكري باز و تأملي دقيق در نهضت عاشورا به دست نمي‌‌آيد و هيچ ميانه‌اي با ديوانگي ندارد.
نتیجه
اولا باید حد مشخصی برای همدردی مشخص نمود که اعمال خلاف شرع همچون قمه زنی به عنوان همدردی با امام حسين، علیه‌السلام، انجام نگیرند ثانیا قمه زنی به عنوان همدردی با امام حسین علیه السلام پذیرفتنی نیست زیرا امام حسين، علیه‌السلام، و اصحابش براي رسالت خويش قيام كردند و خود را براي رسالت و شعارهاي عمومي مي‌خواستند و نه شعار‌ها و مسائل شخصي، عزاداري ما هم به همان‌گونه نشاني از آن شعارها و رسالت‌ها داشته باشد. آنان كه با حسين، علیه‌السلام، همدردي مي‌كنند مجاهداني هستند كه رو در روي دشمن مي‌ايستند؛ دشمني كه ما را در دو راهي شمشير و ذلت قرار مي‌دهند، و ما در پاسخ مي‌گوييم: «هيهات منّا الذله؛ هيچ‌گاه تن به ذلت نمي‌دهيم»